Γιατί μωρή Θρυλάρα;;;;;;;;;;

Η αλήθεια είναι ότι γράφω εν βρασμώ ψυχής και με θολωμένο μυαλό, σκεφτόμενος αυτόν τον απίθανο αλήτη, εν ονόματι Σολδάδο, που έκανε 5εκ. γαύρους να κλαίνε και να βρίζουν για την μαύρη τους την μοίρα! Μου φαίνεται ότι αυτός ο παίκτης γεννήθηκε μόνο για να βάλει γκολ στον Ολυμπιακό και στη συνέχεια να χαθεί και πάλι στην ανυπαρξία του το μαλακισμένο.
Τελοσπάντων, δεν μας ξενερώνει αυτή η ήττα (συνηθισμένοι είμαστε άλλωστε), το ρεκόρ μεγαλώνει (0-4-22), αλλά όλοι πιστεύουμε στα λόγια του ΠΡΟΕΔΡΟΥ και περιμένουμε την ημέρα, που ο ήλιος θα πάψει να φωτίζει, ο Μπλερ θα γίνει άντρας και ο Παναθηναϊκός η πρώτη ομάδα στην Ελλάδα (σε καλό μου, γέλασα!), ώστε να σηκώσουμε την πολύποθητη ευρωπαϊκή κούπα!
Γιατί, όμως, ρε θρυλάρα πρέπει να χάνουμε με αυτό τον τρόπο ορισμένες φορές; Κράτα πια αυτή την κωλοισοπαλία σε μια έδρα της προκοπής. Πάντως, ακόμα και έτσι μονίμως θα τραγουδώ "όπου και να παίζεις θα σε ακόλουθω και για σένανε μονάχα τράγουδω"!
Αυτά προς το παρόν και άντε να κάνουμε το διπλό στη Λιόν (μμμ...)!!!!!

Αρχή του τέλους ή όχι;

"Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατότερο" είχε πει ο Νίτσε. Ισχύει, όμως, αυτό σε όλες τις περιπτώσεις; Είμαι από αυτούς που δέχονται πως οι δυσκολίες της ζωής και τα απανωτά χαστούκια είτε σε ατσαλώνουν και σε κάνουν να βλέπεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά από τους υπόλοιπους, μπορούν όμως και να σε μετατρέψουν στο πιο αδύναμο ανθρωπάκι που λυγίζει στην κάθε δυσκολία και γυρίζει την πλάτη όταν... μυρίζεται ευθύνες.
Αφορμή για αυτή που μου την σκέψη, την ώρα που η Καλαμαριά είναι στο 1-1 με τον Λεβαδειακό και η Ουντινέζε μόλις έφευγε με νίκη από το "Ολίμπικο" κόντρα στη Ρόμα, αποτέλεσε η συνειδητοποίηση πως σήμερα (11/9/2005) συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από την ημέρα που για πολλούς άλλαξε ο κόσμος και τίποτα πλέον δεν ήταν διαφορετικό...
Ένα χτύπημα άλλωστε στην μητρόπολη του κόσμου, τη Νέα Υόρκη και ο θάνατος χιλιάδων ανθρώπων στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, δεν θα μπορούσε παρά να σηματοδοτεί την αρχή του τέλους. Ουτοπία; Ίσως. Πιστεύω, πάντως πως όλα τα πράγματα έχουν μια αρχή και ένα τέλος, την περίοδο της σήψης και την περίοδο της ακμής. Φυσικοί νόμοι είναι εξάλλου αυτοί και ποιος είμαι εγώ που μπορεί να πάει εναντίον τους.
Άραγε, η... υπερδύναμη (μμμ...) είναι σε θέση να βγει πιο δυνατή και πιο ισχυρή από αυτή την δοκιμασία; Ουδείς αυτή την στιγμή είναι σε θέση να γνωρίζει με απόλυτη σιγουριά, πόσω μάλλον εγώ. Ίσως, λοιπόν, να μην προλάβω να ζήσω την ακμή μιας νέας αυτοκρατορίας και τον ξεπεσμό μιας άλλης (πάντα είχα απορία να δω πως είναι να ζει κανείς μια τέτοια κοσμοϊστορική αλλαγή!) και να μην μπορέσω να δω αν οι ΗΠΑ μέσα από τον θάνατο και την φρίκη, που υπέστησαν, θα καταφέρουν να βγουν πιο δυνατοί και πιο ισχυροί...

Υ.Γ: Λέτε να έχει δίκιο ο Λιακόπουλος και στις 5 Μαΐου του 2024 η Ελλάδα να αποτελεί μια από τις μεγάλες δυνάμεις αυτού του πλανήτη; Μόνο οι γεροντάδες στο Τραχώνι Λεμεσού φαίνεται ότι μπορούν να μου απαντήσουν...

Καλό σου ταξίδι και σε ευχαριστώ...

Πονάει η καρδιά μου! Για την ακρίβεια πονάει πολύ. Η θλίψη έχει κυριέψει όλο μου το σώμα μετά την ανακοίνωση του χαμού του Σ. Η σκέψη και μόνο ότι δεν θα αντιχήσει ξανά στα αυτιά μου εκείνο το νωχελικό τα τελευταία χρόνια "Νικολιό τι γίνεσαι;" με κάνει τον πιο δυστυχισμένο άνθρωπο του κόσμου...
Πως θα μπορούσα να νιώσω διαφορετικά άλλωστε για ένα πλάσμα, που με συνόδεψε μέχρι και τα σήμερα, βοηθώντας εμένα και τους δικούς μου, όταν πραγματικά τον είχαμε ανάγκη εκείνα τα δύσκολα παιδικά μου χρόνια στη Χίο. Μου στάθηκε σαν πατέρας με όλη την σημασία της λέξης και αυτό τον έκανε έναν από τους σπουδαιότερους και πιο αγαπητούς ανθρώπους της ζωής μου.
"Είσαι ο γιός που ποτέ δεν απέκτησα. Σε αγαπάω περισσότερο και από την εγγονή μου", μου έλεγε κατά καιρούς, κυρίως όταν ήμουν πιο μικρός, βάζοντας στην άκρη ακόμα και τις τρεις του κόρες μπροστά στα δικά μου θέλω, τις δικές μου ανάγκες. Η καρδιά του τον πρόδωσε στα 72, αλλά θέλησε και αυτό του το ταξίδι να είναι μοναχικό... Ποτέ του δεν ήθελε να μεταθέτει δικές του στεναχώριες σε άλλους και πάλευε να λύσει και όσα προβλήματα είχαν οι άλλοι. Έτσι και τώρα, έφυγε σαν πουλάκι και τόσο διακριτικά όσο διακριτική ήταν και η ίδια του η ζωή. Δεν τον ένοιαζαν οι ευθύνες, πάντα είχε διάθεση να προσφέρει και τώρα είμαι σίγουρος ότι μαζί με μια άλλη ψυχη εκεί πάνω δίπλα στον Ύψιστο θα με κοιτάζουν και θα με καταχεριάζουν στην κάθε βλακεία, θα μου κλείνουν το μάτι σε κάθε καλή μου κίνηση...
Ένα είναι, όμως, το σίγουρο. Η ανάμνηση του θα με συνοδεύει για πάντα και τα όσα έκανε δεν πρόκειται να σβηστούν ποτέ από τη μνήμη μου. Δεν θα το επιτρέψω ποτέ αυτό, τουλάχιστον διατίθεμαι να προσπαθήσω. Πολύ θα ήθελα να σου πω από κοντά το τελευταίο αντίο, αλλά δυστυχώς αυτό δεν είναι εφικτό και η ψυχή μου κλαίει. Γιατί δεν θα είσαι εκεί να με πάρεις και πάλι από το χέρι, όπως όταν ήμουν μικρός και να με πας μια βόλτα για να μην αντικρίζω τα δυσβάσταχτα της ζωής μου. Μια βόλτα σαν φιλαράκια στο κάτω-κάτω, έστω και αν μας χώριζαν πέντε δεκαετίες. Εμείς τα βρίσκαμε, έτσι δεν είναι;
Μου έμαθες από μικρός να είμαι αντράκι, να παλεύω για το κάθετι στη ζωή και να μην το βάζω κάτω. Κλαίω τούτη την ώρα και είμαι σίγουρος ότι θα θέλεις να μου τις βρέξεις, καθώς μου έλεγες ότι "οι άντρες δεν κλαίνε". Επίτρεψε μου αυτή την φορά να βάλω στην άκρη τον άκρατο... αντρικό μου εγωισμό και να αφήσω τα συναισθήματα μου ελεύθερα.
Πονάω πολύ θείε μου. Καλό σου ταξίδι και σε ευχαριστώ για όλα...

Αχ ρε Χίο τι μας κάνεις...

Πραγματικά πιστεύω ότι οι πιο ωραίες και αληθινές κουβέντες βγαίνουν μέσα από την καρδιά... Πολύ θα ήθελα να μπορώ για κάθετι που γράφω να βρίσκω και την ανάλογη ρήση ως πρόλογο ή μια φράση ενός Έλληνα, Ρώσου, Ούγγρου, Αμερικάνου, Μολδαβού και ούτω καθ' εξής συγγραφέα, αλλά αυτό τουλάχιστον στην περίπτωση μου δεν καθίσταται πάντα δυνατό.
Τέλοσπάντων, δεν είναι αυτό που έχω στο μυαλό μου τούτη την ώρα, αλλά ο τόπος μου, το νησάκι μου!! Ξέρετε, δεν είναι και πολύ εύκολο να είσαι μόνος ειδικά ορισμένες στιγμές σε μια -κακά τα ψέμματα- ξένη πόλη (αν και η Αθήνα μου αρέσει πολύ...) μακριά από δικούς σου ανθρώπους, μακριά από παραστάσεις που για χρόνια ολόκληρα αποτέλεσαν την ίδια σου την ζωή.
Εγώ, μεγαλωμένος στη Χίο, έχω μέσα μου όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν το παζλ ενός τοπικιστή, αρκετά εξαρτημένου από τις συνήθειες του μικρόκοσμου του, από τις οποίες (ευτυχώς) δεν θέλω -τουλάχιστον ακόμα- να απεμπλακώ. Ειλικρινά, γράφω χωρίς να έχω δομήσει πρώτα την σκέψη μου και κάθε πρόταση αντικατοπτρίζει πραγματικά αυτό που νιώθω.
Μιλούσα με φιλαράκια μου από το νησί, που μου έλεγαν διάφορα πράγματα που έκαναν την Δευτέρα (απλά όχι τίποτα το ιδιαίτερο) και ειλικρινά ένιωσα μια θλίψη. Όχι γιατί δεν ήμουν και εγώ παρών εκείνες τις στιγμές, απλά γιατί σκέφτομαι πως το αγαπημένο μου νησάκι, η "Αρχόντισσα του Αιγαίου" και η "Μυροβόλος νήσος" όπως την αποκαλώ σε κάτι νησιώτικες κόντρες μου με Κρητικούς φίλους μου, θα αποτελεί απλά μια νότα δροσιάς τις τρεις εβδομάδες που θα παίρνω άδεια το καλοκαίρι και τέσσερις-πέντε ημέρες σε Χριστούγεννα και Πάσχα. Ψιλοτρέμω στην σκέψη, όταν κάποια στιγμή γύρω στα 45, θα λέω "Εγώ μεγάλωσα στη Χίο και στα 18 έφυγα για την Αθήνα".
Θα μου πει κανείς "τι θες ρε ηλίθιε και κλαίγεσαι; Μόνο εσύ είσαι μακριά από τον τόπο σου; Εσύ σπουδάζεις και εργάζεσαι παράλληλα; Τι άλλο θέλεις στα 21 σου; Αν δεν σου αρέσει, γύρνα πίσω". Δεν θα είχε άδικο, βέβαια, αλλά τουλάχιστον για μένα δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ίσως είναι η συνειδητοποίηση ότι "κοίτα μεγάλε. Τέλος τα καφεδάκια στο Remezzo και το Metropolis, οι μαλακιούλες και τα μπανάκια στην Αγιά Φωτιά και στα Μαύρα Βόλια. Κοίταξε τι θα κάνεις με τη ζωή σου γιατί τα χρόνια περνάνε".
Εντέλει, μάλλον θα πρέπει να συμβιβαστώ με την σκληρή πραγματικότητα όπως τόσοι και τόσοι άλλωστε. Στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όπως τα θέλεις πάντα και παλεύεις να αποκτήσεις αυτά που σου αναλογούν. Εντάξει, λοιπόν, το Reme θα αντικατασταθεί με ένα φραπέ του κυρ Κώστα από το κυλικείο, τα μπάνια (δεν κάνω και πολλά εξάλλου...) στην Αγ. Φωτιά με μια βουτιά στο Καβούρι, όπου προχωράς ένα χιλιόμετρο και είσαι μέχρι τον αστράγαλο και θα λέω ότι "ναι, μεγάλωσα στη Χίο και από τα 18 ζω και εργάζομαι στο κλεινόν άστυ".
Είμαι πρόθυμος να το αντέξω. Άλλα είναι κακό που μου λείπει ο τρελο-Μαγγανάς με το κασετόφωνο στο ένα χέρι και με το άλλο να κρατάει το ποδήλατο, τα σουβλάκια του Αιμίλιου, οι βόλτες στην Απλωταριά, το μπασκετάκι στο γυμνάσιο και οι εξορμήσεις με το αυτοκίνητο μέχρι την Δασκαλόπετρα και τον Καρφά; Τι σας λέω τώρα...

Υφίσταται ακόμα το περιβόητο "american dream";

Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες την θεομηνία που έχει πλήξει το Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών και το μόνο που με το φτωχό μου πλην τίμιο (λέμε τώρα...) μυαλό μου αντιλαμβάνομαι, είναι πως "ρε παιδιά δεν είμαστε απολύτως τίποτα πόσω μάλλον μια χώρα από μόνη της! Σκατά και μαλακίες όλα αυτά περί υπερδύναμης και για 'γη της επαγγελίας' που όλοι θέλουν να επισκεφτούν και γιατί όχι και να ζήσουν σε αυτήν".
Για να πω την μαύρη αλήθεια, μεγάλωσα με ιστορίες του συγχωρεμένου του πατέρα μου (σαν να τον βλέπω είναι...) να αναλώνεται ώρες ατελείωτες λέγοντας μου πράγματα για την ζωή του στην Αμερική (την τριετία 1971-73), για το πόσο υπέροχη χώρα είναι και το πόσο θα ήθελε να την επισκεφτεί ξανά μαζί μου. Από εκείνον έχω πάρει μια ίσως παράλογη τρέλα για μια χώρα που ουδέποτε έχω επισκεφτεί και που για χρόνια ολόκληρα μεγάλωσα με την πίστη και την βεβαιότητα (δεν το κρύβω...) ότι θα ζούσα εκεί, όταν θα μεγάλωνα, με τον πατέρα μου να με επισκέφτεται συχνά και να ζει μαζί μου το δικό του "αμερικάνικο όνειρο" που ίσως ποτέ δεν έζησε πραγματικά...
Βέβαια, για να λέμε και την αλήθεια, στη Νέα Υόρκη έμενε (άκουγα ιστορίες για το Μέισις, το Χόλαντ Τάνελ, τους 42 δρόμους, το Σόχο, το Μπρούκλιν και την Ovington Avenue, που ήταν το σπίτι του με αρχηγό της χειρότερης συμμορίας έναν 14χρονο Πορτορικάνο!) και εμένα εκεί με φανταζόμουν να ζω, δίπλα σε κάθε καρυδιάς καρύδι άνθρωπο και τελοσπάντων σε μια πόλη όπου κάποιος (δεν θυμάμαι ποιος...) την είχε χαρακτηρίσει ως "όλος ο κόσμος συν 10 φορές". Αλλά να μου πεις, τα ίδια χάλια δεν συνέβησαν και εκεί την 11η Σεπτεμβρίου 2001, όταν οι Δίδυμοι Πύργοι κατερρίφθησαν σαν χάρτινοι και απεδείχθη και τότε η... γύμνια μιας χώρας που έχει ένα ωραίο "περιτύλιγμα" να την περιβάλει;
Για πρώτη φορά τότε και άλλη μια φορά με τα γεγονότα στη Νέα Ορλεάνη, το Μισισσίπι και την Λουιζιάνα, όπου μέχρι και η... Αλβανία (πραγματικά δεν το λέω ρατσιστικά) έστειλε ανθρωπιστική βοήθεια, αναρωτιέμαι αν ισχύει ακόμα το χιλιοειπωμένο μότο "The american dream". Θέλω να πιστεύω (αν και δεν ενδιαφέρει και κανέναν) ότι σε έναν βαθμό ισχύει ακόμα με όλα τα στραβά και άσχημα -τουλάχιστον για κάποιους (συμπεριλαμβάνεται και ο υπογράφων το κείμενο προς το παρόν).
Συνέχεια ακούς βρε αδελφέ από συγγενείς και φίλους που βρίσκονται καμιά 40αρια χρόνια εκεί, ότι είναι υπέροχα, φανταστικά, μαγευτικά, λέγοντας συνέχεια εκείνο το κλισέ "να μας έρθεις. Θα σου αρέσει πάρα πολύ, θα ξετρελαθείς". Καμιά φορά (μπορεί να ακούγεται πολύ μελό...) διερωτώμαι αν και ο πατέρας μου, ο μέγας φαν αυτής της... υπερδύναμης έχει μια σαφή απάντηση να μου δώσει μετά από όλα αυτά...
Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι εκεί χρειάζονται πραγματική βοήθεια τώρα και μακάρι να μην την πληρώσουν αυτοί που δεν φταίνε για όσα έχουν προκαλέσει κάποιοι σαν αυτόν τον ταγαρόβλαχο, που θέλει και να λέγεται και "πλανητάρχης" τρομάρα του...

Ε ρε γέλια στις εξετάσεις...

"Εν οίδα ότι ουδέν οίδα" είχε πει κάποτε ο μεγάλος φιλόσοφος μας, Σωκράτης! Τούτη την ρήση έχω κάνει στάση ζωής, τουλάχιστον όσον αφορά τις φοιτητικές μου δραστηριότητες... Εντάξει, δεν είμαι σαν μερικούς που χρωστάνε γύρω στα 30 μαθήματα δίχως να τους "καίγεται καρφάκι", αλλά δεν θα έλεγα ότι είμαι και υπόδειγμα φοιτητή με δέκα τετράδια σημειώσεων, τετραγωνάκια στα SOS και βελάκια στα διάφορα υποερωτήματα.
Για να μην τα πολυλογώ, χρωστάω τρία μαθήματα και όπως πάνε τα πραγματα θα χρωστάω τρία και μετά το πέρας αυτή της καταραμένης εξεταστικής, καθώς δεν το πολυβλέπω να στρώσω τον κώλο μου και να διαβάσω, ούτε και να κάνω εργασίες για δύο από τα μαθήματα αυτά.
Με βλέπω πάλι να ξύνομαι την ώρα που μας δίνουν τα θέματα, να γυρίζω δεξιά και αριστερά, ψάχνοντας απεγνωσμένα τύπους που να βρίσκονται στο ίδιο χάλι με μένα και στο τέλος να με πιάνουν τα γέλια από την σήψη στην οποία έχω περιέλθει...
Α, ξέχασα να αναφέρω και το καλύτερο. Τα δυο από τα μαθήματα είναι την ίδια μέρα και την ίδια ακριβώς ώρα!!!!! Αυτό είναι το Πάντειο Πανεπιστήμιο, που έχω την τιμή να αποτελώ σπουδαστής του...
Τέλοσπάντων, όταν έρθει εκείνη η ώρα να δώσω τα μαθήματα μου, θα επιστρατεύσω και πάλι το αγαπημένο μου κινητό για να μου στείλουν τις απαντήσεις, θα το παίξω έξυπνος και μάγκας, ανοίγοντας όσο μπορώ το βιβλίο (πίσω-πίσω θα κάθομαι εξάλλου, να μην το εκμεταλλευτώ;) και ίσως καταφέρω να δω την ημέρα, που θα αναρτηθούν τα αποτελέσματα το όνομα με ένα μεγαλοπρεπέστατο 5αρι δίπλα. Καλύτερο από τ(ο)α... τρία που πήρα στην Ιστορία Τέχνης σίγουρα θα είναι πάντως. Τζωρτζίνα, Αθηνά, Γιώργο, Κώστα ξέρετε τι πρέπει να γίνει. Μην τα βγάζουμε και όλα στον αέρα, έτσι;

Τα χρειάστηκα ο... μάγκας!

Ένας σωστός κάφρος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει στο παλμαρέ του ορισμένες στιγμές... ανδρείας και ηρωισμού! Στιγμές που δείχνει το πόσο μάγκας είναι, όταν με τέσσερις-πέντε φιλαράκους του ψάχνει κανένα πιτσιρίκο μέχρι τα 14 το πολύ για να του τις βρέξει, στη συνέχεια να του πάρει την φανέλα της ομάδας του και γεμάτος καμάρι να την πάει μέχρι τον σύνδεσμο που είναι εγγεγραμμένος και να εισπράξει τα "μπράβο" των συντρόφων του! Εγώ για να πω την αλήθεια δεν είμαι και τόσο βλαμμένος για να κάνω τέτοιου είδους μαλακίες, αλλά αρκετα βλαμμένος και άμπαλος για να τις φάω αν χρειαστεί για τον αγαπημένο μου θρύλο (τρομάρα μου...!).
Η ιστορία μου έχει ως εξής: Είχα πάει με κάτι φιλαράκια μου σκατοβάζελους να παρακολουθήσουμε το ματσάκι της Πανάθας (μπλιαχ!) με την Σαραγόσα. Κάτι το overdose από την καλοκαιρινή ραστώνη, κάτι η περιέργεια να ζήσω από κοντά την ΠΑΟ-θάλασσα (εδώ γελάμε...) και να δω επιτέλους τις ανταύγειες και το "λασποτήρα" του Φάνη Γκέκα, με έκαναν να ανηφορίσω μέχρι το ΟΑΚΑ. Είχα πει μάλιστα και στην κοπέλα μου ότι πήγα για δουλειά στο γήπεδο, γιατί και με το δίκιο της θα με ξαπόστελνε που προτίμησα τη μπάλα από μερικές ώρες... χαλάρωσης μαζί της!
Τελοσπάντων, παρακολούθησα το ματσάκι (ούτε εγώ ξέρω πως το άντεξα ειλικρινά..) και μπήκα στο τρένο της επιστροφής για το σπίτι παρέα με μερικές εκατοντάδες από αυτούς που υποστηρίζουν την ομάδα με σήμα το εθνικό σύμβολο της Ιρλανδίας! Κοντά στην Ομόνοια, λοιπόν και καθώς το βαγόνι ήταν σχεδόν άδειο, εγώ ο μαλάκας άρχισα να σιγοτραγουδώ ένα συνθηματάκι του Ολυμπιακού με την ανάλογη κίνηση του σώματος (ή τα κάνουμε όλα ή τίποτα!).
Τότε, ένας από αυτούς με πήρε πρέφα και με ρώτησε τι ομάδα είμαι. Εγώ παγωμένος και σχεδόν παράλυτος από μέσα μου, του απάντησα... άνετος ότι είμαι Ολυμπιακός. Με ρωτάει ξανά εκείνος: "Τολμάς και τραγουδάς εδώ;". Έχοντας και μερικοί άλλοι καταλάβει τι είχε γίνει, άρχισαν να με κοιτάζουν, ενώ οι φίλοι μου έδεναν τα κορδόνια των παπουτσιών τους...!
Τότε απάντησα πως "σιγά μωρέ, ένα συνθηματάκι είπαμε. Μπαλίτσα να βλέπουμε, δεν τρέχει και τίποτα", θεωρώντας πως το τέλος μου είχε φτάσει. Το αίμα σχεδόν ανέβηκε στο κεφάλι, ο τύπος συνέχισε να αγριοκοιτάζει, αλλά σαν συνηθισμένος βάζελος κιότεψε και εγώ επιτέλους έφτασα στη "γη της επαγγελίας", την Καλλιθέα. Με αναθεμάτισα που δεν το βούλωσα για ακόμα μια φορά και περιμένω την επόμενη που θα ξανακάνω την ίδια μαλακία και τότε θα τις φάω για τα καλά. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα έχουν και δίκιο να μου τις βρέξουν...