Δίπλα του ο κόσμος όπως παλιά

Πάμε σαν άλλοτε... Πάντα μου αρέσει να ακούω αυτή την φράση όταν έχει να κάνει με τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Θυμίζει τα παλιά. Τότε, που το Σ.Ε.Φ αποτελούσε must για κάθε «Γαύρο» που... σεβόταν τον εαυτό του και 16.000 έδιναν ρυθμό στις χορευτικές φιγούρες του Πασπαλί, του Τάρπλεϊ, του Φασούλα, τον Σιγάλα, του Τζόνσον, του Ρίβερς. Τότε, που η ομάδα δεν έπαιζε ποτέ μόνη της ακόμα και στα εκτός έδρας παιχνίδια και είχε πάντα μια ερυθρόλευκη γωνία που να φωνάζει για πάρτη της.

Αυτό που ξαναγίνεται τώρα με τους 400 πιστούς που θα βρεθούν στο «Παλάου Μπλαουγράνα» είναι ίσως το πιο μεγάλο κέρδος του φετινού Ολυμπιακού. Ακόμα και από το να πηγαίνουν 12.000, όπως στο παιχνίδι με την Ζαλγκίρις και η ομάδα να ξαναγίνει ανταγωνιστική και έτοιμη να διεκδικήσει την πρόκριση για το Final Four της Πράγας. Δεν είναι απλό πράγμα και ας θεωρούν κάποιοι ότι «έλα μωρέ και τι έγινε». Το να καταφέρει ο κόσμος να πιστέψει σε αυτή την προσπάθεια είναι πραγματικά ένα στοίχημα που αν κερδηθεί, τότε θα μπορεί να πει κανείς ότι αυτός ο Ολυμπιακός έχει μέλλον.

Υπάρχουν σύλλογοι που έχουν μάθει να λειτουργούν πάντα με τον κόσμο τους. Αν είναι καλό ή κακό αυτό δεν το γνωρίζω, αλλά η ομάδα αυτή πάντα έτσι ήταν. Ο κόσμος τα τελευταία χρόνια της είχε γυρίσει δυστυχώς την πλάτη (εν συγκρίσει με παλαιότερα πάντα) και αυτό δημιούργησε έναν φαύλο κύκλο, από τον οποίο ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να ξεφύγει με αποτέλεσμα οι σφαλιάρες να δίαδέχονται η μία την άλλη. Φυσικά, εννοείται ότι τα λάθη της διοίκησης έρχονται πρώτα απ' όλα.

Ακόμα πιο εντυπωσιακό θα είναι αν η ομάδα χάσει από την Μπαρτσελόνα, χειροκροτηθεί στο τέλος και άλλοι 400 και παραπάνω ταξιδέψουν για Μάλαγα. Ωραίο ακούγεται πάντως. Μένει να φανεί στην πράξη...