Αρχή του τέλους ή όχι;

"Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατότερο" είχε πει ο Νίτσε. Ισχύει, όμως, αυτό σε όλες τις περιπτώσεις; Είμαι από αυτούς που δέχονται πως οι δυσκολίες της ζωής και τα απανωτά χαστούκια είτε σε ατσαλώνουν και σε κάνουν να βλέπεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά από τους υπόλοιπους, μπορούν όμως και να σε μετατρέψουν στο πιο αδύναμο ανθρωπάκι που λυγίζει στην κάθε δυσκολία και γυρίζει την πλάτη όταν... μυρίζεται ευθύνες.
Αφορμή για αυτή που μου την σκέψη, την ώρα που η Καλαμαριά είναι στο 1-1 με τον Λεβαδειακό και η Ουντινέζε μόλις έφευγε με νίκη από το "Ολίμπικο" κόντρα στη Ρόμα, αποτέλεσε η συνειδητοποίηση πως σήμερα (11/9/2005) συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από την ημέρα που για πολλούς άλλαξε ο κόσμος και τίποτα πλέον δεν ήταν διαφορετικό...
Ένα χτύπημα άλλωστε στην μητρόπολη του κόσμου, τη Νέα Υόρκη και ο θάνατος χιλιάδων ανθρώπων στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, δεν θα μπορούσε παρά να σηματοδοτεί την αρχή του τέλους. Ουτοπία; Ίσως. Πιστεύω, πάντως πως όλα τα πράγματα έχουν μια αρχή και ένα τέλος, την περίοδο της σήψης και την περίοδο της ακμής. Φυσικοί νόμοι είναι εξάλλου αυτοί και ποιος είμαι εγώ που μπορεί να πάει εναντίον τους.
Άραγε, η... υπερδύναμη (μμμ...) είναι σε θέση να βγει πιο δυνατή και πιο ισχυρή από αυτή την δοκιμασία; Ουδείς αυτή την στιγμή είναι σε θέση να γνωρίζει με απόλυτη σιγουριά, πόσω μάλλον εγώ. Ίσως, λοιπόν, να μην προλάβω να ζήσω την ακμή μιας νέας αυτοκρατορίας και τον ξεπεσμό μιας άλλης (πάντα είχα απορία να δω πως είναι να ζει κανείς μια τέτοια κοσμοϊστορική αλλαγή!) και να μην μπορέσω να δω αν οι ΗΠΑ μέσα από τον θάνατο και την φρίκη, που υπέστησαν, θα καταφέρουν να βγουν πιο δυνατοί και πιο ισχυροί...

Υ.Γ: Λέτε να έχει δίκιο ο Λιακόπουλος και στις 5 Μαΐου του 2024 η Ελλάδα να αποτελεί μια από τις μεγάλες δυνάμεις αυτού του πλανήτη; Μόνο οι γεροντάδες στο Τραχώνι Λεμεσού φαίνεται ότι μπορούν να μου απαντήσουν...