Καλό σου ταξίδι και σε ευχαριστώ...

Πονάει η καρδιά μου! Για την ακρίβεια πονάει πολύ. Η θλίψη έχει κυριέψει όλο μου το σώμα μετά την ανακοίνωση του χαμού του Σ. Η σκέψη και μόνο ότι δεν θα αντιχήσει ξανά στα αυτιά μου εκείνο το νωχελικό τα τελευταία χρόνια "Νικολιό τι γίνεσαι;" με κάνει τον πιο δυστυχισμένο άνθρωπο του κόσμου...
Πως θα μπορούσα να νιώσω διαφορετικά άλλωστε για ένα πλάσμα, που με συνόδεψε μέχρι και τα σήμερα, βοηθώντας εμένα και τους δικούς μου, όταν πραγματικά τον είχαμε ανάγκη εκείνα τα δύσκολα παιδικά μου χρόνια στη Χίο. Μου στάθηκε σαν πατέρας με όλη την σημασία της λέξης και αυτό τον έκανε έναν από τους σπουδαιότερους και πιο αγαπητούς ανθρώπους της ζωής μου.
"Είσαι ο γιός που ποτέ δεν απέκτησα. Σε αγαπάω περισσότερο και από την εγγονή μου", μου έλεγε κατά καιρούς, κυρίως όταν ήμουν πιο μικρός, βάζοντας στην άκρη ακόμα και τις τρεις του κόρες μπροστά στα δικά μου θέλω, τις δικές μου ανάγκες. Η καρδιά του τον πρόδωσε στα 72, αλλά θέλησε και αυτό του το ταξίδι να είναι μοναχικό... Ποτέ του δεν ήθελε να μεταθέτει δικές του στεναχώριες σε άλλους και πάλευε να λύσει και όσα προβλήματα είχαν οι άλλοι. Έτσι και τώρα, έφυγε σαν πουλάκι και τόσο διακριτικά όσο διακριτική ήταν και η ίδια του η ζωή. Δεν τον ένοιαζαν οι ευθύνες, πάντα είχε διάθεση να προσφέρει και τώρα είμαι σίγουρος ότι μαζί με μια άλλη ψυχη εκεί πάνω δίπλα στον Ύψιστο θα με κοιτάζουν και θα με καταχεριάζουν στην κάθε βλακεία, θα μου κλείνουν το μάτι σε κάθε καλή μου κίνηση...
Ένα είναι, όμως, το σίγουρο. Η ανάμνηση του θα με συνοδεύει για πάντα και τα όσα έκανε δεν πρόκειται να σβηστούν ποτέ από τη μνήμη μου. Δεν θα το επιτρέψω ποτέ αυτό, τουλάχιστον διατίθεμαι να προσπαθήσω. Πολύ θα ήθελα να σου πω από κοντά το τελευταίο αντίο, αλλά δυστυχώς αυτό δεν είναι εφικτό και η ψυχή μου κλαίει. Γιατί δεν θα είσαι εκεί να με πάρεις και πάλι από το χέρι, όπως όταν ήμουν μικρός και να με πας μια βόλτα για να μην αντικρίζω τα δυσβάσταχτα της ζωής μου. Μια βόλτα σαν φιλαράκια στο κάτω-κάτω, έστω και αν μας χώριζαν πέντε δεκαετίες. Εμείς τα βρίσκαμε, έτσι δεν είναι;
Μου έμαθες από μικρός να είμαι αντράκι, να παλεύω για το κάθετι στη ζωή και να μην το βάζω κάτω. Κλαίω τούτη την ώρα και είμαι σίγουρος ότι θα θέλεις να μου τις βρέξεις, καθώς μου έλεγες ότι "οι άντρες δεν κλαίνε". Επίτρεψε μου αυτή την φορά να βάλω στην άκρη τον άκρατο... αντρικό μου εγωισμό και να αφήσω τα συναισθήματα μου ελεύθερα.
Πονάω πολύ θείε μου. Καλό σου ταξίδι και σε ευχαριστώ για όλα...