Αχ ρε Χίο τι μας κάνεις...

Πραγματικά πιστεύω ότι οι πιο ωραίες και αληθινές κουβέντες βγαίνουν μέσα από την καρδιά... Πολύ θα ήθελα να μπορώ για κάθετι που γράφω να βρίσκω και την ανάλογη ρήση ως πρόλογο ή μια φράση ενός Έλληνα, Ρώσου, Ούγγρου, Αμερικάνου, Μολδαβού και ούτω καθ' εξής συγγραφέα, αλλά αυτό τουλάχιστον στην περίπτωση μου δεν καθίσταται πάντα δυνατό.
Τέλοσπάντων, δεν είναι αυτό που έχω στο μυαλό μου τούτη την ώρα, αλλά ο τόπος μου, το νησάκι μου!! Ξέρετε, δεν είναι και πολύ εύκολο να είσαι μόνος ειδικά ορισμένες στιγμές σε μια -κακά τα ψέμματα- ξένη πόλη (αν και η Αθήνα μου αρέσει πολύ...) μακριά από δικούς σου ανθρώπους, μακριά από παραστάσεις που για χρόνια ολόκληρα αποτέλεσαν την ίδια σου την ζωή.
Εγώ, μεγαλωμένος στη Χίο, έχω μέσα μου όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν το παζλ ενός τοπικιστή, αρκετά εξαρτημένου από τις συνήθειες του μικρόκοσμου του, από τις οποίες (ευτυχώς) δεν θέλω -τουλάχιστον ακόμα- να απεμπλακώ. Ειλικρινά, γράφω χωρίς να έχω δομήσει πρώτα την σκέψη μου και κάθε πρόταση αντικατοπτρίζει πραγματικά αυτό που νιώθω.
Μιλούσα με φιλαράκια μου από το νησί, που μου έλεγαν διάφορα πράγματα που έκαναν την Δευτέρα (απλά όχι τίποτα το ιδιαίτερο) και ειλικρινά ένιωσα μια θλίψη. Όχι γιατί δεν ήμουν και εγώ παρών εκείνες τις στιγμές, απλά γιατί σκέφτομαι πως το αγαπημένο μου νησάκι, η "Αρχόντισσα του Αιγαίου" και η "Μυροβόλος νήσος" όπως την αποκαλώ σε κάτι νησιώτικες κόντρες μου με Κρητικούς φίλους μου, θα αποτελεί απλά μια νότα δροσιάς τις τρεις εβδομάδες που θα παίρνω άδεια το καλοκαίρι και τέσσερις-πέντε ημέρες σε Χριστούγεννα και Πάσχα. Ψιλοτρέμω στην σκέψη, όταν κάποια στιγμή γύρω στα 45, θα λέω "Εγώ μεγάλωσα στη Χίο και στα 18 έφυγα για την Αθήνα".
Θα μου πει κανείς "τι θες ρε ηλίθιε και κλαίγεσαι; Μόνο εσύ είσαι μακριά από τον τόπο σου; Εσύ σπουδάζεις και εργάζεσαι παράλληλα; Τι άλλο θέλεις στα 21 σου; Αν δεν σου αρέσει, γύρνα πίσω". Δεν θα είχε άδικο, βέβαια, αλλά τουλάχιστον για μένα δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ίσως είναι η συνειδητοποίηση ότι "κοίτα μεγάλε. Τέλος τα καφεδάκια στο Remezzo και το Metropolis, οι μαλακιούλες και τα μπανάκια στην Αγιά Φωτιά και στα Μαύρα Βόλια. Κοίταξε τι θα κάνεις με τη ζωή σου γιατί τα χρόνια περνάνε".
Εντέλει, μάλλον θα πρέπει να συμβιβαστώ με την σκληρή πραγματικότητα όπως τόσοι και τόσοι άλλωστε. Στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όπως τα θέλεις πάντα και παλεύεις να αποκτήσεις αυτά που σου αναλογούν. Εντάξει, λοιπόν, το Reme θα αντικατασταθεί με ένα φραπέ του κυρ Κώστα από το κυλικείο, τα μπάνια (δεν κάνω και πολλά εξάλλου...) στην Αγ. Φωτιά με μια βουτιά στο Καβούρι, όπου προχωράς ένα χιλιόμετρο και είσαι μέχρι τον αστράγαλο και θα λέω ότι "ναι, μεγάλωσα στη Χίο και από τα 18 ζω και εργάζομαι στο κλεινόν άστυ".
Είμαι πρόθυμος να το αντέξω. Άλλα είναι κακό που μου λείπει ο τρελο-Μαγγανάς με το κασετόφωνο στο ένα χέρι και με το άλλο να κρατάει το ποδήλατο, τα σουβλάκια του Αιμίλιου, οι βόλτες στην Απλωταριά, το μπασκετάκι στο γυμνάσιο και οι εξορμήσεις με το αυτοκίνητο μέχρι την Δασκαλόπετρα και τον Καρφά; Τι σας λέω τώρα...