Τα χρειάστηκα ο... μάγκας!

Ένας σωστός κάφρος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει στο παλμαρέ του ορισμένες στιγμές... ανδρείας και ηρωισμού! Στιγμές που δείχνει το πόσο μάγκας είναι, όταν με τέσσερις-πέντε φιλαράκους του ψάχνει κανένα πιτσιρίκο μέχρι τα 14 το πολύ για να του τις βρέξει, στη συνέχεια να του πάρει την φανέλα της ομάδας του και γεμάτος καμάρι να την πάει μέχρι τον σύνδεσμο που είναι εγγεγραμμένος και να εισπράξει τα "μπράβο" των συντρόφων του! Εγώ για να πω την αλήθεια δεν είμαι και τόσο βλαμμένος για να κάνω τέτοιου είδους μαλακίες, αλλά αρκετα βλαμμένος και άμπαλος για να τις φάω αν χρειαστεί για τον αγαπημένο μου θρύλο (τρομάρα μου...!).
Η ιστορία μου έχει ως εξής: Είχα πάει με κάτι φιλαράκια μου σκατοβάζελους να παρακολουθήσουμε το ματσάκι της Πανάθας (μπλιαχ!) με την Σαραγόσα. Κάτι το overdose από την καλοκαιρινή ραστώνη, κάτι η περιέργεια να ζήσω από κοντά την ΠΑΟ-θάλασσα (εδώ γελάμε...) και να δω επιτέλους τις ανταύγειες και το "λασποτήρα" του Φάνη Γκέκα, με έκαναν να ανηφορίσω μέχρι το ΟΑΚΑ. Είχα πει μάλιστα και στην κοπέλα μου ότι πήγα για δουλειά στο γήπεδο, γιατί και με το δίκιο της θα με ξαπόστελνε που προτίμησα τη μπάλα από μερικές ώρες... χαλάρωσης μαζί της!
Τελοσπάντων, παρακολούθησα το ματσάκι (ούτε εγώ ξέρω πως το άντεξα ειλικρινά..) και μπήκα στο τρένο της επιστροφής για το σπίτι παρέα με μερικές εκατοντάδες από αυτούς που υποστηρίζουν την ομάδα με σήμα το εθνικό σύμβολο της Ιρλανδίας! Κοντά στην Ομόνοια, λοιπόν και καθώς το βαγόνι ήταν σχεδόν άδειο, εγώ ο μαλάκας άρχισα να σιγοτραγουδώ ένα συνθηματάκι του Ολυμπιακού με την ανάλογη κίνηση του σώματος (ή τα κάνουμε όλα ή τίποτα!).
Τότε, ένας από αυτούς με πήρε πρέφα και με ρώτησε τι ομάδα είμαι. Εγώ παγωμένος και σχεδόν παράλυτος από μέσα μου, του απάντησα... άνετος ότι είμαι Ολυμπιακός. Με ρωτάει ξανά εκείνος: "Τολμάς και τραγουδάς εδώ;". Έχοντας και μερικοί άλλοι καταλάβει τι είχε γίνει, άρχισαν να με κοιτάζουν, ενώ οι φίλοι μου έδεναν τα κορδόνια των παπουτσιών τους...!
Τότε απάντησα πως "σιγά μωρέ, ένα συνθηματάκι είπαμε. Μπαλίτσα να βλέπουμε, δεν τρέχει και τίποτα", θεωρώντας πως το τέλος μου είχε φτάσει. Το αίμα σχεδόν ανέβηκε στο κεφάλι, ο τύπος συνέχισε να αγριοκοιτάζει, αλλά σαν συνηθισμένος βάζελος κιότεψε και εγώ επιτέλους έφτασα στη "γη της επαγγελίας", την Καλλιθέα. Με αναθεμάτισα που δεν το βούλωσα για ακόμα μια φορά και περιμένω την επόμενη που θα ξανακάνω την ίδια μαλακία και τότε θα τις φάω για τα καλά. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα έχουν και δίκιο να μου τις βρέξουν...