Υφίσταται ακόμα το περιβόητο "american dream";

Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες την θεομηνία που έχει πλήξει το Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών και το μόνο που με το φτωχό μου πλην τίμιο (λέμε τώρα...) μυαλό μου αντιλαμβάνομαι, είναι πως "ρε παιδιά δεν είμαστε απολύτως τίποτα πόσω μάλλον μια χώρα από μόνη της! Σκατά και μαλακίες όλα αυτά περί υπερδύναμης και για 'γη της επαγγελίας' που όλοι θέλουν να επισκεφτούν και γιατί όχι και να ζήσουν σε αυτήν".
Για να πω την μαύρη αλήθεια, μεγάλωσα με ιστορίες του συγχωρεμένου του πατέρα μου (σαν να τον βλέπω είναι...) να αναλώνεται ώρες ατελείωτες λέγοντας μου πράγματα για την ζωή του στην Αμερική (την τριετία 1971-73), για το πόσο υπέροχη χώρα είναι και το πόσο θα ήθελε να την επισκεφτεί ξανά μαζί μου. Από εκείνον έχω πάρει μια ίσως παράλογη τρέλα για μια χώρα που ουδέποτε έχω επισκεφτεί και που για χρόνια ολόκληρα μεγάλωσα με την πίστη και την βεβαιότητα (δεν το κρύβω...) ότι θα ζούσα εκεί, όταν θα μεγάλωνα, με τον πατέρα μου να με επισκέφτεται συχνά και να ζει μαζί μου το δικό του "αμερικάνικο όνειρο" που ίσως ποτέ δεν έζησε πραγματικά...
Βέβαια, για να λέμε και την αλήθεια, στη Νέα Υόρκη έμενε (άκουγα ιστορίες για το Μέισις, το Χόλαντ Τάνελ, τους 42 δρόμους, το Σόχο, το Μπρούκλιν και την Ovington Avenue, που ήταν το σπίτι του με αρχηγό της χειρότερης συμμορίας έναν 14χρονο Πορτορικάνο!) και εμένα εκεί με φανταζόμουν να ζω, δίπλα σε κάθε καρυδιάς καρύδι άνθρωπο και τελοσπάντων σε μια πόλη όπου κάποιος (δεν θυμάμαι ποιος...) την είχε χαρακτηρίσει ως "όλος ο κόσμος συν 10 φορές". Αλλά να μου πεις, τα ίδια χάλια δεν συνέβησαν και εκεί την 11η Σεπτεμβρίου 2001, όταν οι Δίδυμοι Πύργοι κατερρίφθησαν σαν χάρτινοι και απεδείχθη και τότε η... γύμνια μιας χώρας που έχει ένα ωραίο "περιτύλιγμα" να την περιβάλει;
Για πρώτη φορά τότε και άλλη μια φορά με τα γεγονότα στη Νέα Ορλεάνη, το Μισισσίπι και την Λουιζιάνα, όπου μέχρι και η... Αλβανία (πραγματικά δεν το λέω ρατσιστικά) έστειλε ανθρωπιστική βοήθεια, αναρωτιέμαι αν ισχύει ακόμα το χιλιοειπωμένο μότο "The american dream". Θέλω να πιστεύω (αν και δεν ενδιαφέρει και κανέναν) ότι σε έναν βαθμό ισχύει ακόμα με όλα τα στραβά και άσχημα -τουλάχιστον για κάποιους (συμπεριλαμβάνεται και ο υπογράφων το κείμενο προς το παρόν).
Συνέχεια ακούς βρε αδελφέ από συγγενείς και φίλους που βρίσκονται καμιά 40αρια χρόνια εκεί, ότι είναι υπέροχα, φανταστικά, μαγευτικά, λέγοντας συνέχεια εκείνο το κλισέ "να μας έρθεις. Θα σου αρέσει πάρα πολύ, θα ξετρελαθείς". Καμιά φορά (μπορεί να ακούγεται πολύ μελό...) διερωτώμαι αν και ο πατέρας μου, ο μέγας φαν αυτής της... υπερδύναμης έχει μια σαφή απάντηση να μου δώσει μετά από όλα αυτά...
Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι εκεί χρειάζονται πραγματική βοήθεια τώρα και μακάρι να μην την πληρώσουν αυτοί που δεν φταίνε για όσα έχουν προκαλέσει κάποιοι σαν αυτόν τον ταγαρόβλαχο, που θέλει και να λέγεται και "πλανητάρχης" τρομάρα του...