Γίναμε όλοι προσωπικότητες...

Όχι άλλες προσωπικότητες! Έχω βαρεθεί τις προσωπικότητες. Όπου και να στρέψεις το βλέμμα του, σε όλους τους τομείς της ζωής μας, ακούς για μεγάλες προσωπικότητες που καταφέρνουν και διαπρέπουν, λες και όλοι οι άλλοι απλά γιατί δεν βγάζουν τα εκατομμύρια τους και δεν εκτίθενται στις τηλεοράσεις είναι τα μιάσματα που απλά υπάρχουν για να συμπληρώνουν τον χώρο. Το ερέθισμα μου είναι ποδοσφαιρικό, αλλά όχι και ότι σε άλλους χώρους δεν συμβαίνει το ίδιο πράγμα, η ίδια ακριβώς υπερβολή.

Εκνευρισμένος, λέει, ο Ζούλιο Σέζαρ (οι ποδοσφαιρικοί καταλαβαίνουν για ποιον γράφω...) γιατί ο Μαραντόνα ζήτησε 170.000 ευρώ για να παίξει σε αγώνα προς τιμήν του. Και να σου οι δημοσιογραφάρες να αναλύουν το γεγονός ότι ο μεγάλος "Ντιεγκίτο", αυτός ντε που πήγαινε πάντα ενάντια στο κατεστημένο και είχε τον Τσε Γκεβάρα "κορώνα στο κεφάλι του", να ζητάει τόσα χρήματα απλά για τιμήσει έναν παλιόφιλο. Βέβαια, δεν μένουν στον "μάγο" και πηγαίνουν και παραπέρα και μιλούν και για άλλες μεγάλες... προσωπικότητες, που έχουν βάλει το χρήμα πάνω από όλα και ούτε που το περίμεναν από τους ίδιους, γιατί ουδέποτε είχαν δείξει κάτι τέτοιο την εποχή που τα πλήθη τους λάτρευε σαν θεούς.
Τα ίδια και για τον Δεληκάρη εδώ στην Ελλαδίτσα, που κάποιοι του φιλούσαν το χέρι και έκαναν και τον σταυρό τους που τον αντίκριζαν σε μια δημόσια εμφάνιση του έπειτα από 25 χρόνια αποχής λόγω... πίκρας και... απογοήτευσης από τον χώρο (Ιησούς Χριστός νικά και όλα τα κακά σκορπά)!

Τα παραδείγματα είναι πολλά ακόμα (Τζόρνταν, Πελέ, Ζιντάν, Μπερνάρντι και ούτε και εγώ ξέρω πόσοι άλλοι ακόμα), αλλά δεν με ενδιαφέρει να γράψω για καθέναν από αυτούς (βαριέμαι πρωτίστως...). Απλά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι από που και ως που είναι όλοι αυτοί μεγάλες προσωπικότητες; Τι σκατά έχουν κάνει, που θα πρέπει να σκύβουμε και το κεφάλι μόλις ακούμε κάτι για την "αφεντιά" τους;
Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να είναι και κάτι παραπάνω από απλά "πολύ καλοί" σε αυτό που κάνουν; Τόσο ανάγκη έχουμε πια από είδωλα, που μερικούς ανθρώπους που κλωτσάνε μια μπάλα, που την καρφώνουν καλά και που την βάζουν σε αυτή την μικρή τρυπούλα από τα 10 μέτρα, τους έχουμε αναγάγει σε θεούς επί της γης;

Δηλαδή, σε τι υστερεί ένας μεροκαματιάρης, που μεγαλώνει 2-3 "βλαστάρια", που αύριο μεθαύριο θα του γίνουν επιστήμονες, που βοηθάει με τον τρόπο του όσους μπορεί και που όταν ανοίξει το στόμα του μπορεί να βγάλει έστω και ασύντακτα όλη την σοφία του κόσμου; Αν το επάγγελμα, τα φώτα και τα δισεκατομμύρια διαμορφώνουν την προσωπικότητα, τότε πάω πάσο! Απλά, έχω βαρεθεί να βλέπω το ταλέντο να θεωρείται σοφία και το χρήμα ως το μοναδικό πράγμα, που είναι ικανό σε εξυψώσει στα μάτια όλων.

Άραγε, ο Τσε Γκεβάρα, ο Φιντέλ Κάστρο, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Ντεριντά ή ακόμα αν προτιμάτε εδώ στην Ελλάδα οι Αριστοτέλης, Πλάτωνας, Σωκράτης, Περικλής, τι στα κομμάτια ήταν; Μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο «καζάνι». Έλεος! Έχουμε ευτελίσει τα πάντα έτσι κι αλλιώς, μην προσπαθούν συνεχώς κάποιοι με τα γραφόμενα τους να καταδεικνύουν την σήψη και την παρακμή στην οποία άπαντες έχουμε περιέλθει...