Παρέα με τις απορίες μου. Άραγε αξίζει;

Μια συγγνώμη είναι λίγη κάποιες φορές και άλλοτε δεν αρκεί καθόλου... Εγώ θα την πω πάντως και ας είμαι ο τρίτος της υπόθεσης. Συγγνώμη γιατί δεν σε πίστεψα όσο έπρεπε, συγγνώμη γιατί δεν ήμασταν όλοι μας εκεί την στιγμή που μας χρειαζόσουν. Οι ανθρώπινες αδυναμίες είναι πολλές και δυστυχώς από τέτοιες να φάνε και οι κότες όσον αφορά την αφεντιά μου. Λάθη έγιναν απ' όλες τις μεριές, αλλά είναι μάταιο και άσκοπο να προσπαθήσουμε να τις αποδώσουμε τώρα πια. Ελπίζω με την σοφία που θα σε διακρίνει πλέον από εκεί που θα βρίσκεσαι, να μπορείς να αντιληφθείς καλύτερα αυτά που σου λέω και να μας απαλλάξεις από τις όποιες τύψεις. Ό,τι και αν έγινε, άφησες το στίγμα σου και να ξέρεις ότι υπάρχουν πολλοί που κλαίνε τούτη την ώρα. Ίσως από τύψεις, ίσως από αγάπη, ίσως από συνειδητοποίηση ότι δεν αξίζει να χάνεις τους δικούς σου από δίπλα σου για κανέναν λόγο. Πολλά έγιναν, αλλά "δικός" μας παρέμενες και αυτό δεν αλλάζει. Μακάρι εσύ, έστω και άθελά σου, να φέρεις δυο ανθρώπους ξανά δίπλα-δίπλα και η δική σου... συνδρομή να ενώσει. Ξέρουν αυτές... Βέβαια, μακάρι να γινόταν με άλλο τρόπο, αλλά δεν διαλέγουμε πάντα, έτσι δεν είναι; Έζησες με τα ρίσκα σου, έκανες τις επιλογές σου και -αν μη τι άλλο- πέρασες καλά και όπως ακριβώς γούσταρες. Θα ήθελα για σένα ένα διαφορετικό τέλος, διότι σε κανέναν δεν αξίζει να φεύγει με κενά, απορίες και πικρίες. Μια ζωή μικρή σε διάρκεια, αλλά γεμάτη σε εμπειρίες. Ίσως αυτές να πλήρωσες... Σε αγαπάμε και αυτό δεν αλλάζει. Α, συγγνώμη...